ΓΕΩΓΡΑΦΩΝΤΑΣ(1) ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΡΟΠΟΤΚΙΝ

Ο όρος «Γεωγραφία» φέρνει στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων το σχολικό μάθημα, το οποίο έχει σχετίσει με την αποστήθιση των χωρών της υδρογείου και τη γεωμορφολογία κάθε χώρας. Επίσης, η Γεωγραφία είναι συνυφασμένη με το σχεδιασμό κάθε λογής χάρτη. Τέλος, θεωρείται πως αυτός που γνωρίζει Γεωγραφία έχει την ικανότητα να δίνει ακριβείς ταξιδιωτικές περιγραφές. Οι προαναφερόμενες απόψεις αντικατοπτρίζουν ένα μικρό μέρος του πεδίου με το οποίο ασχολείται η Γεωγραφία. Ένας πιο ακριβής ορισμός της Γεωγραφίας είναι: «Η επιστήμη που μελετά την επιφάνεια της γης ως χώρου κατοικίας του ανθρώπου. Μας μιλά για τους τρόπους με τους οποίους ο χώρος διαμορφώνει την ανθρώπινη ζωή και το αντίθετο».
Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου είχαν δημιουργηθεί, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, καινούργιες συνθήκες, οι οποίες συνδέονταν με τη ανασυγκρότηση μετά τον πόλεμο καθώς και με τη διάδοση των νέων τεχνολογιών και κυρίως με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Κύριο χαρακτηριστικό της νέας εποχής ήταν η ιδέα της μαζικής παραγωγής, η οποία στηριζόταν επί το πλείστον στο φορντικό μοντέλο παραγωγής. Το φορντικό σύστημα μετέτρεψε τη βιομηχανία από χειροκίνητη σε αυτοματοποιημένη και το μότο του ήταν μαζική παραγωγή για όποτε χρειαστεί. Ο ρόλος του ανθρώπου στο φορντικό σύστημα είναι αυτός του ανθρώπου-εξάρτημα της μηχανής που έχει ως κύριο σκοπό του τη μεγιστοποίηση της παραγωγής (οικονομικός άνθρωπος) .
Την ίδια εποχή ο γεωγράφος Fred Schaefer (πρωτεργάτης της σχολής των ποσοτικών γεωγράφων) διακηρύσσει πως η Γεωγραφία πρέπει να διέπεται από συγκεκριμένους κανόνες και νόμους (συστηματική γεωγραφία). Οι ποσοτικοί γεωγράφοι μετατρέπουν την επιστήμη τους σε έναν αφηρημένο χώρο μέσα στον οποίο τοποθετούν σημεία, ανθρώπους ή γεωγραφικά γεγονότα.
Ο λόγος μεταστροφής της Γεωγραφίας οφειλόταν κυρίως στην ταχύρυθμη εκβιομηχάνιση στην οποία υπόκειται ο δυτικός κόσμος. Ο βιομηχανικός καπιταλισμός έτεινε να ομογενοποιεί το χώρο, παράγοντας απαράλλακτα αστικά βιομηχανικά τοπία. Οι ποσοτικοί γεωγράφοι απορρίπτουν τη μοναδικότητα του χώρου και εφαρμόζουν στην επιστήμη τους καθολικούς νόμους (οι οποίοι διέπουν το Χώρο) χρησιμοποιώντας τα μαθηματικά, τη στατιστική και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Το τέλος της δεκαετίας του 1970 σημαδεύτηκε από τον λεγόμενο Μάη του 68. Η κοινωνικό-πολιτική αναταραχή που συγκλόνισε το δυτικό κόσμο, εξαπλώθηκε στον πανεπιστημιακό χώρο από όπου αναδύθηκαν νέες ριζοσπαστικές θεωρίες. Ήταν φανερό ότι η Ποσοτική Γεωγραφία δεν μπορούσε να δώσει απαντήσεις σε φαινόμενα όπως αυτά της οικολογικής καταστροφής ή των ανακατατάξεων στην κοινωνικό-χωροθετική δομή των πόλεων. Επίσης, δεν μπορούσε να ερμηνεύσει την αποβιομηχάνιση των παλαιών βιομηχανικών κέντρων και την ανάπτυξη νέων πόλεων σε αγροτικές περιοχές. Οι νέοι γεωγράφοι αμφισβητούν την ποσοτική γεωγραφία και προτείνουν ένα νέο Παράδειγμα· αυτό της Κριτικής Γεωγραφίας. Ο οικονομικός άνθρωπος αντικαθίσταται από τον κοινωνικό άνθρωπο, αφού οι κριτικοί γεωγράφοι υποστήριξαν πως η ανθρώπινη αντίληψη και οι αξίες τους είναι μεταβαλλόμενες και πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη.
Πρώτες εκφάνσεις της Κριτικής γεωγραφίας αποτέλεσαν η φιλελεύθερη και η ριζοσπαστική γεωγραφία, οι οποίες προέβαλαν τη σημασία της πολιτικής και κοινωνικής συνιστώσας. Δίνουν έμφαση στις κοινωνικές ανισότητες και προσπαθούν να ανατρέψουν την υπάρχουσα κατάσταση προτείνοντας τρόπους ώστε να επιτευχθεί κοινωνική δικαιοσύνη. Ενώ όμως η φιλελεύθερη γεωγραφία πρότεινε μια διορθωτική πολιτική δραστηριότητα ώστε να εξαλειφθεί η κοινωνική αδικία, η ριζοσπαστική γεωγραφία πρότεινε ριζοσπαστικές αλλαγές μέσω του πολιτικού ακτιβισμού με στόχο την ανατροπή του συστήματος παραγωγικών σχέσεων.
Οι κριτικοί γεωγράφοι επηρεάστηκαν σημαντικά από το έργο του αναρχικού γεωγράφου Κροπότκιν, ο οποίος σε μια εποχή (τέλη του 19ου αιώνα) που η βιομηχανική παραγωγή οδηγούσε σε πολωτικές και συγκεντρωτικές τάσεις, αυτός διέβλεψε πως το μέλλον ήταν η αποκέντρωση της βιομηχανίας. Άσκησε κριτική στην υπερσυγκέντρωση της βιομηχανίας, στην οποία έβλεπε μεγάλα μειονεκτήματα αφού δεν μπορούσε να μεταρρυθμίσει γρήγορα τα μηχανήματά της για τις συνεχώς μεταβαλλόμενες απαιτήσεις των καταναλωτών. Διακήρυξε πως «ο διασκορπισμός των βιομηχανιών … . είναι το επόμενο βήμα το οποίο πρέπει να κάνουμε». Το έργο του Κροπότκιν αποσιωποιήθηκε κυρίως για πολιτικούς λόγους. Το έργο του αποκαταστάθηκε μόλις τη δεκαετία του 1970 χάρη στις δημοσιεύσεις του περιοδικού Antipode.

Υποσημειώση : [1] Χρησιμοποιώ τη λέξη σαφώς επηρεασμένος από το τραγούδι του Σαββόπουλου «ζήτω το ελληνικό τραγούδι». Στο συγκεκριμένο τραγούδι ακούγεται ο στίχος … «σαν τον τυφλό , γεωγραφώ μια συννεφούλα, τίποτα δεν έχω , και ούλα τα αναζητώ (ή ούλα τα αλλά τα ζητώ;»

Πηγές :

Κροπότκιν Π.: Αγροί , εργοστάσια , εργαστήρια ,μτφρ. Τομανάς Βασίλης, εκδ. Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2005
Λεοντίδου Λ.: Αγεωγράφητος Χώρα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Β΄ έκδοση, Αθήνα 2005
Τερκενλή Σ. Θεανώ, Ιωσηφίδης Θεόδωρος κ.α.: Ανθρωπογεωγραφία, εκδ. Κριτική, Αθήνα 2007
Kuhn S. Thomas: Η Δομή των Επιστημονικών Επαναστάσεων, εισαγωγή – επιμέλεια Κάλφας Β., μτφρ. Γεωργακόπουλος Γ. & Κάλφας Β., εκδ. Σύγχρονα Θέματα, Ι΄ έκδοση, Αθήνα 2004

ΜΕΝΟΚΚΙΟ…ΕΝΑΣ ΙΔΙΟΤΥΠΟΣ ΚΟΣΜΟΛΟΓΟΣ

Το 1546, εκδόθηκε το έργο του πολωνού αστρονόμου Κοπέρνικου : «Περί των περιφορών των ουράνιων σφαιρών». Στο ρηξικέλευθο αυτό έργο, ο Κοπέρνικος υποστήριξε πως η γη δε βρίσκεται ακίνητη στο κέντρο του σύμπαντος, αλλά περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο μαζί με τους άλλους πλανήτες. Επιπλέον η κίνηση του ήλιου αποτελούσε ψευδαίσθηση και οφειλόταν στην περιφορά της γης γύρω από τον άξονά της. Σταδιακά, διάφοροι επιστήμονες ( Μπράχε , Κέμπλερ, Γαλιλαίος, Νεύτων) θα κατέρριπταν με τις θεωρίες τους το Μεσαιωνικό κοσμολογικό σύστημα, το οποίο στηριζόταν στις βιβλικές γραφές και στην αριστοτελική γραμματεία. Για μια αναλυτικότερη παρουσίαση της μετάβασης από το αριστοτελικό στο νευτώνειο σύμπαν μπορείτε να διαβάσετε άρθρο μου, που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο Archive.
Σε αυτό το post δεν θα καταπιαστώ με τις ιδέες και τα επιτεύγματα των διανοητών που θεμελίωσαν το νευτώνειο σύμπαν , αλλά θα μιλήσω για τον Μενόκκιο, έναν μυλωνά που έζησε στο Friuli της Ιταλίας τον 16ο αιώνα. Η καθολική εκκλησία είχε αποδεχθεί την αριστοτελική κοσμολογία από τον 13ο αιώνα. Όμως, το επίσημο δόγμα της εκκλησίας απέτυχε να διαχυθεί πλήρως στα κατώτερα λαϊκά στρώματα με αποτέλεσμα την εντυπωσιακή επιβίωση πολλών μη θρησκευτικών αντιλήψεων. Ο σκεπτικισμός των απλών ανθρώπων απέναντι στην επίσημη κοσμολογία ίσως να προηγούνταν του σκεπτικισμού των διανοουμένων. Μερικές φορές παρατηρείται η κάθετη απόρριψη της επίσημης κοσμολογίας και η επινόηση ατομικών ερμηνευτικών σχημάτων. Ορισμένοι ιστορικοί του Μεσαίωνα έχουν τονίσει πως στην ευρωπαϊκή, μεσαιωνική ύπαιθρο είχε επιβιώσει μια ιδιότυπη αγροτική θρησκεία που ταύτιζε τον Θεό με τη Φύση.
Το 1532 , γεννήθηκε στο χωριό Μοντερεάλε του Friuli της Ιταλίας ο Ντομένικο Σκαντέλλα, τον οποίον φώναζαν Μενόκκιο. Ο Μενόκκιο ήταν παντρεμένος και είχε 7 παιδία. Ασκούσε το επάγγελμα του μυλωνά. Η πληροφορίες που έχουμε για τον Μενόκκιο αντλούνται από τα αρχεία της Ιεράς Εξέτασης , καθώς δικάστηκε δυο φορές από το εκκλησιαστικό δικαστήριο ως αιρετικός. Εκτός από τα καθήκοντα του ως μυλωνάς και οικογενειάρχης φαίνεται πως σκότωνε την ώρα του διαβάζοντας βιβλία. Στην κατοχή του βρέθηκαν τα ακόλουθα βιβλία : 1) Η Βίβλος σε δημώδη γλώσσα, 2) Το λειμωνάριο της Βίβλου (Το οποίο περιείχε και απόκρυφα ευαγγέλια), 3) Ροζάριο της ενδόξου Παρθένου Μαρίας , 4) Συναξάρι των βίων όλων των Αγίων , 5) Ιστορία της Κρίσεως , 6) Ο Ιππότης Τζουάννε ντε Μανταβίλλα, 7) Το όνειρο του Καραβιά, 8) Το συμπλήρωμα των χρονικών, 9) Καζαμίας , 10) Το δεκαήμερο του Βοκκάκιου (Αλογόκριτη έκδοση) 11) Το Κοράνι (Ιταλική μετάφραση του 1547). Ο Μενόκκιο, επηρεασμένος από την αγροτική θρησκεία της εποχής του, αλλά και από τα όσα διάβασε στα προαναφερόμενα βιβλία φαίνεται πως υιοθέτησε μια δικού του τύπου θεολογία και κοσμολογία απορρίπτοντας το επίσημο δόγμα.

Το 1584 ο Μενόκκιο δικάστηκε για πρώτη φορά από την Ιερά Εξέταση. Λόγω επαγγέλματος ερχόταν σε επαφή με όλους τους χωρικούς της γύρω περιοχής, στους οποίους και διέδιδε τις ιδέες του. Μεταξύ άλλων φαίνεται πως τα είχε βάλει με την εκκλησία και τους παπάδες. Μάρτυρες υποστήριξαν πως διέδιδε τα ακόλουθα : « Τα ευαγγέλια έχουν γραφτεί από παπάδες και καλογέρους, οι οποίοι είναι αργόσχολοι…Οι παπάδες φροντίζουν να μας κρατούν από κάτω, και φροντίζουν να μας κρατούν καλά, και την περνούν ωραία.» Ο Μενόκκιο διακήρυττε απόψεις που έρχονταν σε ρήξη με το επίσημο δόγμα : « Ο αέρας είναι Θεός…η γη είναι μάνα μας… Ότι βλέπουμε είναι Θεός , κι εμείς είμαστε Θεοί…Τι νομίζεται ; πως ο Ιησούς γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία; Δεν γίνεται να τον γέννησε και να ‘μεινε παρθένα…μπορεί να ήταν ένας καλός άνθρωπος αλλά μέχρι εκεί.» Ο Μενόκκιο δήλωσε μεταμέλεια και καταδικάστηκε για τις ιδέες του από το εκκλησιαστικό δικαστήριο. Για δύο χρόνια έμεινε κλεισμένος στην φυλακή της Κονκόρτια. Ύστερα αφέθηκε ελεύθερος , αλλά δε θα μπορούσε σύμφωνα με το δικαστήριο να εγκαταλείψει ποτέ το χωριό του, ενώ θα έπρεπε να φορά στην υπόλοιπη ζωή του ένα ιμάτιο με σταυρό, σημάδι της ατιμίας του.

Ο Μενόκκιο όμως δεν το έβαλε κάτω. Δεν τήρησε κανέναν από τους περιορισμούς που του επέβαλε το δικαστήριο. Το χειρότερο όμως ήταν ότι μετά από λίγο καιρό άρχισε να διαδίδει και πάλι τις «αιρετικές» ιδέες του. Το καλοκαίρι του 1599 συνελήφθη εκ νέου και ξεκίνησε η δεύτερη δίκη του. Μεταξύ άλλων στην δεύτερη δίκη ο Μενόκκιο υποστήριξε πως : «Δεν πιστεύω πως την μέρα της Κρίσεως μπορούμε να αναστηθούμε με το σώμα…τα σώματα θα εμπόδιζαν την γη και τον ουρανό… Ο Θεός θα βλέπει τα σώματα με το νου, όπως εμείς όταν κλείνουμε τα μάτια και πλάθουμε εικόνες». Επίσης ο Μενόκκιο διακήρυξε πως η ύλη δεν δημιουργήθηκε από τον Θεό αλλά ήταν αιώνια (η άποψη αυτή ταυτίζεται πλήρως με τα πιστεύω του Πλάτωνα). Απέρριπτε τον μονοψυχισμό υποστηρίζοντας πως όλες οι ψυχές μετά τον θάνατο ενσωματώνονται στη Φύση ( Ταύτιση του Μενόκκιο με τις θεωρίες του άραβα φιλόσοφου Αβερρόη). Όμως πιο ενδιαφέρουσα ήταν η άποψη του Μενόκκιο σχετικά με την κατασκευή του σύμπαντος και της ζωής. Οι ιεροεξεταστές έμειναν άναυδοι όταν τους δήλωσε πως το σύμπαν δεν είχε δημιουργηθεί με τον τρόπο που πίστευαν αυτοί, αλλά ότι είχε προέλθει μέσω μιας διαδικασίας ζύμωσης όπως αυτή της ωρίμανσης του τυριού και της δημιουργίας σκουληκιών : « Εγώ είπα πως, απ’ όσα σκέφτομαι και πιστεύω, όλα ήταν ένα χάος, δηλαδή γη, αέρας, νερό και φωτιά μαζί∙ και ο όγκος αυτός σιγά-σιγά έγινε μια μάζα, ακριβώς όπως γίνεται το τυρί μέσα στο γάλα, κι από κει γίνανε σκουλήκια … κι αυτοί ήταν οι άγγελοι [ ο Θεός και οι άνθρωποι]...». Την ίδια εποχή που η Ιερά Εξέταση έστελνε στην πυρά τον φιλόσοφο Giordano Bruno, εκτελούσε ως αιρετικό τον Μενόκκιο τον μυλωνά…ο οποίος όμως, ήταν και ένας ιδιότυπος κοσμολόγος.

Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο : Ginzburg Carlo: Το τυρί και τα σκουλήκια, μτφρ. Κουρεμένος Κώστας, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα.

ΔΥΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ …ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ…ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ «ΠΡΟΝΟΜΙΟ» ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ

Τα τελευταία χρόνια τα κοινοβούλια διάφορων εθνικών κρατών προχώρησαν σε μια σειρά από ψηφίσματα που με το φτωχό μου μυαλό, πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω σε τι χρησιμεύουν . Π.χ. σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες θεωρείτε ποινικό αδίκημα η άρνηση του Ολοκαυτώματος των Εβραίων από τους Ναζί, ενώ σε άλλη περίπτωση αναγνωρίστηκε η γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους το 1915. Και λέω πως δεν μπορώ να τα καταλάβω, πρώτον γιατί τα θεωρώ αυτονόητα ως γεγονότα και δεύτερον γιατί υπάρχει μια επιλεκτική μνήμη όσον αφορά τα γεγονότα που στιγμάτισαν την ανθρωπότητα. Αυτό με οδηγεί στη σκέψη πως τέτοιου είδους ψηφίσματα τελικά εξυπηρετούν πολιτικούς σκοπούς , οι οποίοι είναι άσχετοι με τα πραγματικά γεγονότα. Στις 4 Απριλίου το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα με το οποίο εξισώνει το ναζιστικό με το κομουνιστικό καθεστώς της ΕΣΣΔ, θεσμοθετώντας την 23η Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ναζισμού και του Σταλινισμού». Η ταύτιση των δύο καθεστώτων είναι απαράδεκτη και ανιστόρητη κατά τη γνώμη μου. Πιστεύω πως τα δύο καθεστώτα δεν μπορούν να συγκριθούν και θα πρέπει να εξεταστούν χωριστά. Δεν είμαι από αυτούς που θα υπερασπιστούν το σταλινικό καθεστώς. Τα εγκλήματα του έχουν καταγραφεί από την ιστορία. Η βίαιη κολεκτιβοποίηση που επιχείρησε το σταλινικό καθεστώς, είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία εκατομμυρίων αγροτών επειδή αντιστάθηκαν. Επίσης εκατομμύρια οδηγήθηκαν στα περίφημα γκουλάγκ της Σιβηρίας. Και όλα αυτά συνέβησαν για την επικράτηση της κολεκτιβοποιημένης αγροτικής παραγωγής , η οποία απέτυχε παταγωδώς και επέφερε τον τρομερό λιμό που έζησαν οι Ρώσοι μεταξύ των ετών 1932-1933 και είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 5 εκατομμυρίων Ρώσων εξαιτίας της σιτοδείας. Επίσης τρομακτικά ήταν τα εγκλήματα που αφορούν την περίοδο της μεγάλης τρομοκρατίας. Από τα μέσα της δεκαετίας του 30, ο Στάλιν προχώρησε στη μαζική εκκαθάριση των πολιτικών του αντιπάλων με δίκες παρωδίες και με πρακτορικές δολοφονίες. Η τρομοκρατία που άσκησε ο Στάλιν σε πολιτικό επίπεδο επεκτάθηκε σταδιακά, με αποτέλεσμα να μην αφήσει κανένα τμήμα της κοινωνίας άθικτο. Το περίφημο άρθρο 58 του ποινικού κώδικα της ΕΣΣΔ εντόπιζε διάφορες αντισοβιετικές ενέργειες και εφαρμόστηκε κατά κόρον καταδικάζοντας άδικα μεγάλο αριθμό Ρώσων πολιτών , οι οποίοι απλώς τολμούσαν να αρθρώσουν λόγο εναντίον του καθεστώτος. Οι πολίτες της ΕΣΣΔ έζησαν μια ανελεύθερη ζωή και η ίδια επαίσχυντη πολιτική εφαρμόστηκε και στα κράτη που εντάχθηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο στη λεγόμενη σοβιετική ζώνη επιρροής. Θα ήταν άδικο όμως να μην αναφέρουμε και τα επιτεύγματα της Σοβιετικής Ένωσης . Είναι σαφές πως το σοβιετικό καθεστώς έλυσε το πρόβλημα της ανεργίας, οι πολίτες της ΕΣΣΔ είχαν στέγη, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και το δικαίωμα της εκπαίδευσης στα ανώτερα ιδρύματα χωρίς περιορισμούς και μάλιστα σε μια εποχή που η δυτική Ευρώπη μαστιζόταν από την οικονομική κρίση. Τις αποτυχίες και τα επιτεύγματα του σοβιετικού κράτους αναλύει με ενάργεια ο Δημήτρης Σαραντάκος σε άρθρο του, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα. Εγώ όμως θα ήθελα να σταθώ στο επιχείρημα του συμψηφισμού του σταλινισμού και του ναζισμό. Η ημερομηνία 23η Αυγούστου επιλέχθηκε ως μέρα μνήμης για τα θύματα του ναζισμού και του σταλινισμού γιατί στις 23 Αυγούστου του 1939 υπογράφτηκε το μυστικό Σύμφωνο Molotov-Ribbentrop μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της ΕΣΣΔ. Πέρα από τις μη-επιθετικές διατάξεις, το Σύμφωνο περιλάμβανε ένα μυστικό πρωτόκολλο, με το οποίο μεγάλο μέρος της Ευρώπης χωριζόταν σε σφαίρες επιρροής του ναζισμού και του σταλινισμού. Μάλιστα οι ευρωπαίοι βουλευτές παραθέτουν φωτογραφίες οι οποίες αποδεικνύουν την εν λόγω συνθήκη. Το Σύμφωνο Molotov-Ribbentrop σαφώς και είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα και έχει καταγραφεί από την ιστορία. Το τραγελαφικό του ισχυρισμού των ευρωβουλευτών έγκειται στην επιλεκτική μνήμη τους. Υπάρχουν και άλλες φωτογραφίες ισάξιες και ανώτερες της φωτογραφίας του Συμφώνου Molotov-Ribbentrop. Και για να βοηθήσω την ασθενική μνήμη τους παραθέτω τη φωτογραφία που ποζάρουν πρώτες μούρες ο Στάλιν, ο Τσόρτσιλ και ο Ρούσβελτ στη Γιάλτα. Μήπως θα πρέπει να τους θυμίσω και τη συμφωνία της Γιάλτας ; Μεταξύ άλλων αποφασίστηκε ο διαχωρισμός της ευρωπαϊκής ηπείρου σε 2 ζώνες επιρροής∙ της σοβιετικής και της δυτικής ζώνης . Η συνθήκη αυτή είχε ως αποτέλεσμα τον ψυχροπολεμικό διαχωρισμό που τόσα δεινά επέφερε στους λαούς για 45 χρόνια. Η Ελλάδα τα έζησε στο πετσί της με τον εμφύλιο πόλεμο που ήταν απόρροια αυτής της συνθήκης. Δεν θα παρακολουθήσω τη λογική του ΚΚΕ, που μιλά για νέα υστερία αντικομουνισμού στην Ευρώπη. Εξάλλου δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο. Τα δυτικά καθεστώτα δε νιώθουν να απειλούνται από τον κομουνισμό. Το προαναφερόμενο ψήφισμα αποτελεί μια προσπάθεια του καπιταλιστικού συστήματος να καταδείξει πως είναι το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί την ελευθερία , την πρόοδο και τον πολιτισμό. Το καπιταλιστικό σύστημα πληγωμένο από την οικονομική κρίση προσπαθεί με κάθε τρόπο να κρύψει τα δικά του ειδεχθή εγκλήματα, καθώς νιώθει ότι χάνει την πρότερη σταθερότητα του . Τελειώνοντας αυτό το άρθρο θα ήθελα να κάνω μια πρόταση στους ευρωπαίους βουλευτές. Αν θέλουν να μας πείσουν για τις αγνές προθέσεις τους, ας θεσμοθετήσουν ως «Μέρα Μνήμης Θυμάτων της Δυτικής Ιμπεριαλιστικής Πολιτικής» την 15η Νοέμβρη. Στις 15 Νοεμβρίου του 1884 ξεκίνησε η διάσκεψη του Βερολίνου στην οποία μοιράστηκε η Αφρική σε ζώνες επιρροής των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων της Δύσης. Οι πληγές που άφησε η εν λόγω συνθήκη είναι εμφανείς ακόμα και σήμερα, κάτι που καταδεικνύει το μέγεθος του εγκλήματος.

ΕΝΑ ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ …ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΠΟΙΗΤΗΣ

Όταν συναντούμε, σε κάποιο βιβλίο τυχαία, την ημερομηνία 1821, το μυαλό μας υποσυνείδητα ταξιδεύει στο χρόνο και εμφανίζει εικόνες από την επανάσταση των ελλήνων. Συνέβησαν όμως και άλλα συγκλονιστικά γεγονότα εκείνη τη χρονιά. Στις 9 Απριλίου του 1821 έρχεται στον κόσμο ο Σαρλ Μπωντλαίρ, ένας γνήσιος εκπρόσωπος της διαφωράς. Ο Μπωντλαίρ θεωρείτε ένας από τους κύριους διαμορφωτές της έννοιας της ποίησης , όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Προχωρώντας πέρα από τα στενά όρια του ρεαλισμού, ο οποίος θριαμβεύει στην εποχή του, επιχειρεί μέσα από την ποίηση του να φθάσει στην Αλήθεια. Ο μόνος δρόμος για να φθάσει κανείς στην Αλήθεια είναι η φαντασία. Ο Ζαν Κασσού γράφοντας για τον Μπωντλαίρ, τονίζει : «Η αρχή, στην οποία αφιερώθηκε ολοκληρωτικά, είναι η αρχή της απόλυτης αυτονομίας της ύψιστης ιδιότητας του πνεύματος : της Φαντασίας». Η ποίηση του Μπωντλαίρ μας εισάγει στο κίνημα του Συμβολισμού και ανοίγει το δρόμο στους καταραμένους ποιητές Αρθούρο Ρεμπώ, Πωλ Βερλαίν κ.ά. Στην «Κυβέρνηση της Φαντασίας» (Σαλόνι του 1859) ο Μπωντλαίρ γράφει : « Όλο το ορατό σύμπαν, δεν είναι παρά μια αποθήκη εικόνων και σημείων, στα οποία η φαντασία θα δώσει μια σχετική θέση και αξία. Είναι ένα είδος τροφής που η φαντασία πρέπει να χωνέψει και να μετουσιώσει. Όλες οι ιδιότητες της ανθρώπινης ψυχής πρέπει να υποταχθούν στη φαντασία, η οποία προβαίνει στην ταυτόχρονη επίταξή τους». Ο Μπωντλαίρ θεωρείτε σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Στην εποχή του όμως ελάχιστοι αναγνώρισαν το έργο του. Στην εφημερίδα Φιγκαρό του 1867, μια κριτική για τα «Άνθη του Κακού», λέει μεταξύ άλλων : «Σε μερικά σημεία αμφιβάλλουμε για τη πνευματική υγεία του κυρίου Μπωντλαίρ. Όμως μερικά άλλα δε μας επιτρέπουνε περαιτέρω αμφιβολίες. Κυριαρχεί, ως επί το πλείστον, μονότονη κι επιτηδευμένη επανάληψη ίδιων πραγμάτων, των ίδιων σκέψεων. Η αηδία πνίγει την αχρειότητα, -για να τη καταπολεμήσει σμίγει με το μίασμα». Αυτό που ενοχλεί περισσότερο είναι η περίεργη αντίληψη που έχει ο Μπωντλαίρ για την ομορφιά. Πολλοί άνθρωποι ακόμα και σήμερα αδυνατούν να συλλάβουν την αντίληψη αυτή. Ο ίδιος ο Μπωντλαίρ γράφει για την αισθητική : «Το Ωραίο πάντα θα είναι παράξενο. Δεν λέω ότι θα είναι παράξενο εκούσια και ψυχρά, διότι τότε δεν θα ήταν παρά ένα τέρας που ξεπήδησε μέσα από τις ατραπούς της ζωής. Λέω απλώς ότι πάντα θα ενέχει ένα στοιχείο παραδοξότητας, όχι ηθελημένης αλλά υποσυνείδητης. Και σε αυτήν την παραδοξότητα θα έγκειται και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που θα το καθιστά ωραίο».
Η ζωή του Μπωντλαίρ αποτέλεσε ένα συνονθύλευμα πάθους , ευαισθησίας, έμπνευσης αλλά και πικρίας, φτώχιας και μελαγχολίας. Παρότι μπορούσε να ζήσει μια άνετη ζωή ακολουθώντας ένα «ευπρεπές» επάγγελμα και κληρονομώντας την οικογενειακή του περιουσία, προτίμησε το δρόμο της Ποίησης του, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να αποκληρωθεί από τον θετό του πατέρα. Μέσα από τα γραπτά του τον αντιλαμβανόμαστε σαν έναν παθιασμένο γίγαντα της λογοτεχνίας. Στη καθημερινή ζωή του όμως ήταν ένας γραφικός, προκλητικός, νοσηρός ποιητής∙ ένας απόκληρος της κοινωνίας του. Ο Σαρλ Μπωντλαίρ δεν είναι τίποτα περισσότερο από το Άλμπατρος που περιγράφει με τόσο όμορφο τρόπο στο πασίγνωστο ποίημα του :

Άλμπατρος
Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί

άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,

που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί

καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν

αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τ' αποσταμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν

να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.

Πώς κείτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός!

Τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει!

Ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά

κι άλλος, χωλαίνοντας, το πώς πετούσε παρασταίνει.

Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί

που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,

σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή

μέσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.
(μτφρ. Αλέξανδρος Μπάρας)

Ε ΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ … Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΠΕΔΗ !

Το έτος 2009, έχει ανακηρυχθεί «Έτος Δαρβίνου» και «Διεθνές Έτος Αστρονομίας». Η φετινή χρονιά είναι μια γιορτή για το πεδίο των επιστημών. Έχουν περάσει 400 χρόνια περίπου, από την έκδοση του ρηξικέλευθου έργου του Γαλιλαίου : «Διάλογος σχετικά με τα δύο κοσμολογικά συστήματα» και 150 από την έκδοση τού έργου του Δαρβίνου «Περί της καταγωγής των ειδών».
Το βράδυ μου, την περασμένη Δευτέρα, δεν ξεκίνησε βέβαια με αυτές τις σκέψεις. Η πλήξη μου με οδήγησε στο έσχατο σημείο μαζοχισμού. Κάνοντας ζάπινγκ, σταμάτησα στην εκπομπή Ανατροπή του Πρετεντέρη. Θέμα της εκπομπής… ε δε την είδα κι απ’ την αρχή…ήταν όμως σχετικό με τη θρησκεία. Η εκπομπή παρουσίαζε ένα γκάλοπ , από το οποίο αποκομίζαμε το συμπέρασμα, πως το 90% του ελληνικού λαού πιστεύει στο Θεό, ενώ το 55% εμπιστεύεται την … εκκλησία; (Τί να πω έτσι μου φάνηκε). Και κει που η βαρεμάρα μου έχει φθάσει πλέον σε επίπεδα απελπισίας, η συζήτηση ζωντανεύει λίγο. Ένα από τους παραβρισκομένους στο πάνελ , ο συγγραφέας Χωμενίδης , αναρωτιέται πως είναι δυνατόν να μη διδάσκεται ακόμα στα ελληνικά σχολεία ο Δαρβίνος. Αρχίζω και βγαίνω απ’ τον λήθαργο…Τί το ήθελα… ο βουλευτής Άδωνης Γεωργιάδης σπεύδει αμέσως να απαντήσει πως το εκπαιδευτικό σύστημα έχει πολύ πιο σοβαρά προβλήματα μετά την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος γραφής…τον Δαρβίνο θα κοιτάμε τώρα!
Πρόσφατη έρευνα , η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα, δείχνει πως μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού όχι απλά δεν αποδέχεται τη θεωρία του Δαρβίνου, αλλά αγνοεί τι πρεσβεύει η εν λόγω θεωρία. Αυτό συμβαίνει γιατί εν έτει 2009, κανένας μαθητής λυκείου δε διδάσκεται τη θεωρία της εξέλιξης. Μάλιστα από τις 19 χώρες που συμμετέχουν, η Ελλάδα βρίσκεται στη 17η θέση αποδοχής της εξελικτικής θεωρίας, λίγο πιο πάνω από τις ΗΠΑ (μεγάλο μέρος του πληθυσμού αυτής της χώρας πιστεύει στην ψευδο-επιστημονική άποψη του ευφυούς σχεδιασμού) και την Τουρκία.
Ξεχάστηκα όμως…η συζήτηση στο πάνελ συνεχίζεται και σε κάποια στιγμή ο Γεωργιάδης εκνευρίζεται με τις απόψεις του Χωμενίδη και για να τον αποστομώσει ουρλιάζει προς το μέρος του … « Άντε ρε άσε μας ήσυχους… πήγαινε διάβασε λίγο Δαρβίνο (απαξιωτικά)». Το έτος 2009 , θα είναι για την Ελλάδα « Έτος της Άγνοιας». Περιμένω μάλιστα πως μετά από λίγο καιρό διάφορα «φωτεινά» μυαλά (δες Άδωνη) θα αμφισβητήσουν- επιτέλους- το ηλιοκεντρικό σύστημα. Και μπορούμε να φθάσουμε και ακόμη πιο πέρα φίλοι μου… ε ναι…γιατί όχι… ίσως η γη τελικά να είναι επίπεδη!!!

ΣΚΑΙ … ΟΙ 100 ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ … ΗΡΩΙΚΟΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ ΠΟΥ ΝΕΜΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Εδώ και μερικές βδομάδες, προβάλετε από τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ, η εκπομπή «100 μεγαλύτεροι έλληνες». Παρουσιάζονται 100 πρόσωπα, με τελικό σκοπό την ανάδειξη του «μεγαλύτερου» έλληνα όλων των εποχών μέσω ψηφοφορίας. Το τελικό αποτέλεσμα δεν έχει βγει ακόμα, αλλά τολμώ να κάνω μια πρόβλεψη. Σε έναν διαγωνισμό που «συναγωνίζονται» οι 100 «μεγαλύτεροι» έλληνες, φυσικό επακόλουθο είναι να νικήσει κάποιος που έχει το προσωνύμιο «Μέγας».
Δε θα σταθώ στον τραγέλαφο που προκαλεί η λίστα των συμμετεχόντων ( Βουγιουκλάκη, Χριστόδουλος, Λαζόπουλος κ.α.), ούτε στο γεγονός ότι κάποιοι δεν ήταν έλληνες ( Κωνσταντίνος , Βασίλειος Β΄ ). Με απογοήτευση βλέπω πως η αντίληψη για την Ιστορία στην Ελλάδα, έχει μείνει μισό αιώνα πίσω…τουλάχιστον. Είμαστε ακόμα δέσμιοι της ιστορικιστικής σχολής της Ιστορίας. Μιας ιστορίας που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του εκάστοτε εθνικού κράτους. Μιας ιστορίας που θεμελιώνει την ύπαρξη του εκάστοτε εθνικού κράτους μέσα από μύθους και ηρωικούς καθοδηγητές. Μιας ιστορίας γραμμένης από τους νικητές… Με μια πιο προσεχτική ματιά αυτό γίνεται κατανοητό. Μέσα στα 100 άτομα που επιλέχθηκαν, μόνο 5 είναι γυναίκες. Και από τις 5 εκπροσώπους (την υποψηφιότητα Βουγιουκλάκη αρνούμαι και πάλι να τη σχολιάσω), η μία έχει ακραιφνώς ανδρικό ρόλο (Μπουμπουλίνα). Πρώτη εντύπωση που αποκομίζουμε ; … για να είσαι «μεγάλος» πρέπει να είσαι άντρας.
Το 1903 ο μαθητής του κοινωνιολόγου Ντυρκέμ, Σιμιάν, δημοσιεύει το περίφημο άρθρο του «Ιστορική μέθοδος και κοινωνική επιστήμη», το οποίο και αποτέλεσε μανιφέστο για τους ιστορικούς των Annales. Ο Σιμιάν στο άρθρο χρησιμοποιεί μεταφορικά τη θεωρία των Ειδώλων του Φράνσις Μπέικον και διακηρύσσει πως οι ιστορικοί πρέπει να απεκδυθούν από τα τρία «είδωλα της φυλής των ιστορικών». Θα έπρεπε να απαλλαχθούν από την ενασχόληση με την πολιτική ιστορία, από τη λογική πως η ιστορία ασχολείται με μεμονωμένα άτομα και από τη συνήθεια κατατριβής σε μελέτες περί των καταβολών των φαινομένων. Οι ιστορικοί των Annales υιοθετούν πλήρως το άρθρο του Σιμιάν. Ο Μπρωντέλ διακηρύσσει πως «η παραδοσιακή ιστορία είναι στραμμένη στον βραχύ χρόνο, στο άτομο και το γεγονός και μας έχει συνηθίσει σε μια βιαστική αφήγηση» ενώ «η καινούργια οικονομική και κοινωνική ιστορία ερευνά την κυκλική εναλλαγή των φαινομένων». Όσον αφορά στο τρίτο είδωλο του Σημιάν, ο Marc Bloch τονίζει πως η έννοια της καταγωγής στην ιστορία είναι θολή, διφορούμενη και ενοχλεί. «Ο δαίμονας της καταγωγής αποτέλεσε τη μετενσάρκωση του σατανικού αντιπάλου της Ιστορίας: της μανίας διατύπωσης κρίσεων.»
Η ιστορική ανάλυση των Annales επικεντρώνεται στο κοινωνικό και οικονομικό πεδίο, ενώ ενσωματώνει και τους τομείς της ανθρωπολογίας, της ψυχολογίας, της γλωσσολογίας, της γεωγραφίας κ.ά. Αυτό δε σημαίνει πως αγνοούν την πολιτική ιστορία. Ο ρόλος της όμως υποβαθμίζεται. Στο έργο του Μπλοκ «Η Φεουδαλική κοινωνία» σπάνια γίνεται αναφορά στους βασιλιάδες ενώ στο έργο του Μπρωντέλ «Μεσόγειος» η πολιτική ιστορία εξοβελίζεται σε ένα ξεχωριστό μικρό κομμάτι του έργου του. Οι εκπρόσωποι του ιστορικισμού δεν ενσωματώνουν στην έρευνά τους άλλες επιστήμες. Χρησιμοποιούν γραπτές πηγές και κρατικά αρχεία για να γράψουν την ιστορία τους. Είναι δέσμιοι των πηγών και ο ρόλος της περαιτέρω ανάλυσης είναι ανύπαρκτος. Οι ιστορικοί των Annales δεν αποδέχονται τυφλά τις ιστορικές πηγές και τονίζουν πως ιδιαίτερα οι κρατικές πηγές εύκολα μπορούν να παραποιηθούν.
Βιβλία των ιστορικών Annales κυκλοφορούν και στην Ελλάδα, αλλά συνήθως περνούν απαρατήρητα. Έχει γίνει και μια προσπάθεια ενσωμάτωσης, της ιστορικής σκέψης των Annales στην εκπαίδευση. Μιλώ για το περίφημο βιβλίο της Ρεμπούση. Εκπρόσωποι της ιστορικιστικής σχολής, απερίγραπτοι εκπρόσωποι του ιστοτόπου Αντίβαρο, εθνικιστές, ακροδεξιοί, η «περίφημη» ακαδημία Αθηνών (Οι εκπρόσωποι της δεν ήταν αυτοί που συνεργάστηκαν με τον Παπαδόπουλο χωρίς να αρθρώσουν λέξη…αυτοί δεν ήταν που μπλόκαραν την υποψηφιότητα του Καζαντζάκη, γιατί δεν άντεχαν στην ιδέα να πάρει Νόμπελ κάποιος με αριστερές ιδέες ;), ενώθηκαν σαν μια γροθιά εναντίον του βιβλίου. Επινόησαν ιστορίες για σκοτεινά συμφέροντα που εκπροσωπεί η εν λόγω συγγραφική ομάδα του βιβλίου ( εξυπηρετούσαν κατ’ αυτούς την νέα τάξη πραγμάτων … ποια ;), χλεύασαν και τελικά καρατόμησαν το βιβλίο. Μαζί τους και το μεγαλύτερο μέρος των ελλήνων πολιτών. Δεν άντεξαν βλέπεις στην ιδέα ότι θα τους πάρουν τον Κολοκοτρώνη και την ηρωική μάχη των Δερβενακίων.
Ο λαός εμφορείται από την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχει στη διακυβέρνηση του τόπου του, γιατί ψηφίζει κάθε 4 χρόνια. Με τον ίδιο τρόπο αποποιείται τη συμμετοχή του στην Ιστορία, αναθέτοντας την εκπροσώπηση του σ’ αυτήν, σε «ήρωες» τύπου Κολοκοτρώνη και «Μεγάλου» Αλεξάνδρου. Όμως η Ιστορία κάθε τόπου γράφεται από όλους τους ανθρώπους και από τις συνθήκες που επικρατούν την ανάλογη εποχή. Ο Αλέξανδρος έτυχε να είναι βασιλιάς της Μακεδονίας, σε μια εποχή που οι συνθήκες ευνόησαν το εν λόγω βασίλειο να αναδειχθεί σε κυρίαρχη δύναμη. Τον Αλέξανδρο ακολούθησαν στην εκστρατεία του χιλιάδες άνθρωποι…και χιλιάδες έμειναν πίσω στη Μακεδονία, στηρίζοντας την οικονομία του κράτους.
Τα τελευταία χρόνια επικρατούν στην Ελλάδα δύο απόψεις για το πρόσωπο του «Μεγάλου» Αλεξάνδρου. Η πρώτη (και πιο δημοφιλής) υποστηρίζει πως ο «Μέγας» Αλέξανδρος, μεταλαμπάδευσε τα φώτα του ελληνικού πολιτισμού στην Ανατολή. Η δεύτερη υποστηρίζει πως ο Αλέξανδρος ήταν ένας στυγνός, ιμπεριαλιστής, δολοφόνος. Και ‘γω παραφράζοντας τη διάσημη ρήση του ιστορικού Marc Bloch ( τη χρησιμοποίησε για τον Ροβεσπιέρο) ανταπαντώ : «Αναίτιες καταδίκες συνοδεύονται από μάταιες αποκαταστάσεις. Αλεξανδρινοί, αντί-Αλεξανδρινοί, έλεος! Πείτε μας μόνο ποιος είναι ο Αλέξανδρος»!!!

ΑΣΙΜΟΣ[Ε] ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ ΡΕ ΝΙΚΟΛΑ

21 χρόνια έχουν περάσει από το θάνατο του μεγάλου «πλην-θέτη» Νικόλα Άσιμου. Σιγοτραγουδάμε μερικά κομμάτια του όταν βρισκόμαστε με διάφορες παρέες και πίνουμε κανένα ποτηράκι παραπάνω…τον Μπαγάσα, το Βαρέθηκα κτλ. Ξεχνάμε όμως τη μαγική πορεία του εν λόγω καλλιτέχνη…
Ασυμβίβαστος, αρνήθηκε επίμονα να παίξει τον ρόλο του αξιοσέβαστου συνθέτη. Οξύθυμος, αντιδραστικός, είρωνας… πολέμησε με λύσσα τον μικροαστισμό και το βόλεμα περνώντας στη σφαίρα του Άλλου.
Με όπλα στη φαρέτρα του, τον σουρεαλισμό και το παράλογο, ξάφνιαζε ακόμα και τους πιο υποψιασμένους με τα τερτίπια του :



Αφάνταστα ρομαντικός, παροιμιωδώς κυνικός και οδυνηρά μόνος του μέσα σε τούτο τον κόσμο, προσπάθησε μέσα από τα τραγούδια του να εκφράσει τις αγωνίες του. Αντιλήφθηκε όμως πως κάποιοι άνθρωποι, ενώ στην αρχή ξεκινούν πιστεύοντας σε ιδεαλιστικούς σκοπούς, στο τέλος βρίσκουν μια «πονεμένη ευφυή δικαιολογία» για να συμβιβαστούν. Γι’ αυτό και επινοεί έναν νέο κόσμο που αποτελείται από τους Κροκανθρώπους (χαρούμενους, πολύχρωμους, και ανιδιοτελείς ανθρώπους) και αυτοχρίζεται βασιλιάς τους.
Η σχέση του Άσιμου με τη διαφωρά είναι καταφανέστατη. Δηλώνει πως «έρχεται από το μακρινό παρελθόν … πάει στο μακρινό μέλλον και ένα από τα μεσοδιαστήματα αυτής της διαδρομής είναι η ζωή του στη γη». Ο Άσιμος, μέσω των τραγουδιών και των υπαίθριων, αυτοσχέδιων θεατρικών παραστάσεων του, δημιουργεί ιστορίες που καταργούν την ιστορία. Μέσω της τέχνης, οργανώνει την αποδιοργάνωση , ενώ δηλώνει ευθαρσώς πως «είναι ο άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ.
Το Πάσχα του 1987 κυκλοφόρησε ο δίσκος του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «Χαιρετίσματα», ο οποίος περιείχε 5 τραγούδια του Άσιμου. Ο δίσκος πουλά πάνω από 200 χιλιάδες αντίτυπα και ο σχεδόν άγνωστος τραγουδοποιός αντιμετωπίζει τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν μπορεί να ισορροπήσει μεταξύ του περιθωρίου και της αγοράς. Δηλώνει στις εφημερίδες πως «θέλει να τον ξεχάσουν όλοι» και το μυαλό του βυθίζεται σε ένα περίεργο ταξίδι. Στις 17 Μαρτίου 1988 αποφασίζει να «αναχωρήσει» από τον «χώρο προετοιμασίας» ( έτσι είχε ονομάσει το μαγαζί του στην Καλλιδρομίου). Πήγε να ανταμώσει τον Ουρανό και να γράψει τραγουδάκια με όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν.
Ρε Νικόλα, ασήμωσε ή μάλλον…ασίμοςε τη ψυχή μας , με ένα από τα τραγουδάκια σου :